Transseksualizm – charakterystyka, kogo dotyczy

Transseksualizm – charakterystyka, kogo dotyczy

Transseksualizm to niezgodność płciowa, której podstawą jest niezgodność między psychicznym odczuciem płci a biologiczną budową ciała. Transseksualista nie akceptuje własnego ciała, pragnie stać się osobą płci przeciwnej (stąd łac. transire – przechodzenie). Psychiczna identyfikacja płciowa jest różna od jego płci biologicznej. Często transseksualizm określany jest jako zespół psychicznej dezaprobaty płci. Dostępnym leczeniem jest operacja zmiany płci. Niestety, zmiana płci to długotrwały i kosztowny proces.

Transseksualizm – charakterystyka #

Transseksualizm cechuje się trwałym dyskomfortem psychicznym z powodu posiadanych cech płciowych, odczuwanych jako nieodpowiednie i ograniczające normalne funkcjonowanie, a także stałym i zdecydowanym dążeniem do zmiany własnego wizerunku zewnętrznego oraz w efekcie końcowym – do zmiany płci. Uwarunkowane jest to faktem, że osoba w pełni transseksualna ma ugruntowany światopogląd odpowiadający odmiennej płci i chce eksponować go otoczeniu. Ona czuje, reaguje, myśli i zachowuje się jak osoba płci przeciwnej. Uświadomienie sobie swojej orientacji płciowej powoduje u niej szereg działań, mających na celu przywrócenie równowagi biologiczno-psychicznej, np. podkreślanie makijażem rysów twarzy charakterystycznych dla płci przeciwnej, ubieranie się i zachowywanie adekwatne dla płci przeciwnej, używanie imienia typowego dla płci przeciwnej, a nawet używanie odpowiednich form gramatycznych.

Stan dezaprobaty własnej cielesności u transseksualistów jest odczuwany już od wczesnych lat dziecięcych. Początkowo nie jest on w pełni uświadomiony, za to z czasem zaczyna być świadomie podkreślany. Należy zauważyć, że transseksualista, uwypuklając pewne cechy, zaczyna inne negować. Zupełnie odrzuca swoje biologiczne przeznaczenie, zaczyna też czuć wstręt do własnych narządów płciowych, co niejednokrotnie kończy się próbami samookaleczenia. Płeć biologiczna jest przeszkodą do normalności – stara się więc podjąć kroki, żeby zmiana płci odbyła się jak najszybciej. Dochodzi do tego orientacja seksualna – osoba transseksualna najczęściej odczuwa pociąg seksualny do własnej biologicznej płci, dlatego korekcja płci jest niezbędna do zaspokajania także potrzeb seksualnych.

Transseksualizm jest poważnym w skutkach konfliktem psychicznym, prowadzącym nawet do wielu dramatycznych sytuacji. Niemożność odnalezienia się w życiu z powodu własnego ciała, poczucie niebycia sobą, brak spełnienia seksualnego – stają się przyczyną wielu stanów depresyjnych i urojeniowych, samookaleczeń oraz myśli samobójczych. Zmiana płci wydaje się dla osób transseksualnych jedynym rozwiązaniem, który często ze względów medyczno-prawnych czy rodzinno-finansowych nie dochodzi do skutku.

Transseksualizm – kogo dotyczy? #

Transseksualizm w większości przypadków dotyczy mężczyzn; statystyki światowe przedstawiają, że 3 razy częściej występuje on u osób genetycznie płci męskiej. Dla porównania, całkiem odmienne dane: w Polsce i w krajach Europy Środkowo-Wschodniej obserwuje się ok. 6-krotną przewagę kobiet obarczonych transseksualizmem.

Zaburzona identyfikacja płciowa o podłożu psychicznym nie jest zaliczana do parafilii seksualnych, czyli zaburzeń preferencji seksualnych. Nie jest utożsamiana ze zboczeniem czy perwersją seksualną. Medycyna i psychologia wyodrębniają transseksualizm jako odrębną kategorię. Osoba transseksualna ma, co prawda, prawidłowo zbudowane i funkcjonujące narządy płciowe i układ endokrynny, natomiast obserwuje się przeciwną do cielesnej tożsamość psychiczną. Medycyna proponuje w takich przypadkach korekcję płci, która opiera się na metodzie chirurgicznej i leczeniu farmakologicznemu, głównie hormonalnemu.

Pierwsza operacyjna zmiana płci miała miejsce już w 1912 roku w Pradze, ale zabieg ten upowszechnił się dopiero w latach 50. XX w. w Danii. Pierwszym naukowo opisanym przypadkiem był Kazus Christine Jorgensen (1953 r.). W Polsce zabiegi korekcji narządów płciowych mają miejsce dopiero od 1963 r.Olga Wieczorek